Ik rin alhiel forwêzen om
En bin net mear my selme;
De swietrook fen in wûnderblom
Het my alhiel bidwelme.
Schreef de dichter Piter Jelles, voordat hij de politiek inging. Ik ken het gevoel , bij mij is de oorzaak niet de “wûnderblom”, maar het grote aantal nieuwe gezichten, dat ik momenteel dagelijks voorgeschoteld krijg. Ik heb eens gelezen, dat een mens maar een beperkte groep soortgenoten kan “accepteren”. Het schijnt samen te hangen met de groepsgrootte in de oertijd , toen wij nog in holen woonden. Bovendien heb ik mijn Remy week en het is donker. Kortom het is tijd voor een weemoedig gedicht:
De oar
Skruten doar ik dy net oan te reitsjen,
moedich sykje ik dyn eachen,
ik yt dyn swiete rook en drink dyn stim.
Tichteby likest,
en út myn tinzen yn ‘e tiis,
fleane as wite fûgels myn wurden,
yn in flecht , sa moai en sinleas,
want fier bist, ûneinich fier,
tusken ús tjirgje oséanen
en yn de weagen fan emoasje
ferdwine wurch de fûgels
en bliuwt in doarmer troch de dream
Geen opmerkingen:
Een reactie posten