en ook Venetië volgt getijden een doek dat valt en zich verheft waarachter ‘t lang vergetende leeft alsof bewaard voor korte eeuwigheid
uit nog steeds witte marmer zijn de treden levend! dood is slechts enkel het paleis en in het troebele vensterglas worden de zonnestralen strikt gemeden
het water geeft zijn schreden vrij van wat bij vloed verborgen was een voetafdruk tussen wat mosselgruis het mensenleven dat al lang voorbij
een uitgesleten spoor van nooit getelde voeten van aankomst, afscheid, feestelijkheden van vreugde, smart en zeker ook van strijd uit een verleden dat laat groeten
uiteindelijk vult wat hier geschreven stond als scherpe schaduw van verleden tijd de vloed in stille wederkeer en overspoelt wat gisteren al een einde vond.
Müde und dennoch geistig bewegt, unterhielt er sich während der langwierigen Mahlzeit mit abstrakten, ja transzendenten Dingen, sann nach über die geheimnisvolle Verbindung, welche das Gesetzmäßige mit dem Individuellen eingehen müsse, damit menschliche Schönheit entstehe, kam von da aus auf allgemeine Probleme der Form und der Kunst und fand am Ende, daß seine Gedanken und Funde gewissen scheinbar glücklichen Einflüsterungen des Traumes glichen, die sich bei ernüchtertem Sinn als vollständig schal und untauglich erweisen. Er hielt sich nach Tische rauchend, sitzend, umherwandelnd, in dem abendlich duftenden Parke auf, ging zeitig zur Ruhe und verbrachte die Nacht in anhaltend tiefem, aber von Traumbildern verschiedentlich belebtem Schlaf. (uit: Der Tod in Venedig van Thomas Mann)
Pietro Longhi: Il Ridotto (ca.1750)
2 opmerkingen:
Venetië, Palazzo Ducale
en ook Venetië volgt getijden
een doek dat valt en zich verheft
waarachter ‘t lang vergetende leeft
alsof bewaard voor korte eeuwigheid
uit nog steeds witte marmer zijn de treden
levend! dood is slechts enkel het paleis
en in het troebele vensterglas
worden de zonnestralen strikt gemeden
het water geeft zijn schreden vrij
van wat bij vloed verborgen was
een voetafdruk tussen wat mosselgruis
het mensenleven dat al lang voorbij
een uitgesleten spoor van nooit getelde voeten
van aankomst, afscheid, feestelijkheden
van vreugde, smart en zeker ook van strijd
uit een verleden dat laat groeten
uiteindelijk vult wat hier geschreven stond
als scherpe schaduw van verleden tijd
de vloed in stille wederkeer en overspoelt
wat gisteren al een einde vond.
Müde und dennoch geistig bewegt, unterhielt er sich während der
langwierigen Mahlzeit mit abstrakten, ja transzendenten Dingen, sann
nach über die geheimnisvolle Verbindung, welche das Gesetzmäßige mit
dem Individuellen eingehen müsse, damit menschliche Schönheit
entstehe, kam von da aus auf allgemeine Probleme der Form und der
Kunst und fand am Ende, daß seine Gedanken und Funde gewissen
scheinbar glücklichen Einflüsterungen des Traumes glichen, die sich
bei ernüchtertem Sinn als vollständig schal und untauglich erweisen.
Er hielt sich nach Tische rauchend, sitzend, umherwandelnd, in dem
abendlich duftenden Parke auf, ging zeitig zur Ruhe und verbrachte die
Nacht in anhaltend tiefem, aber von Traumbildern verschiedentlich
belebtem Schlaf.
(uit: Der Tod in Venedig van Thomas Mann)
Een reactie posten