De tosken opinoar De tanden op elkaar

Vraag: Wat is het nut van een krant?
Antwoord: Je kunt daarmee gebakken vis inpakken.

Uit: Hoe word ik een goede visboer?

Volgende week dinsdag is het weer zover. De leesclub “het betere boek” heeft dan weer een bijeenkomst met “die andere leesclub”. Het blijft toch wennen, want nu staat echt het boek centraal en dat betekent, dat er gelezen moet worden. Kleding en eten zijn totaal onbelangrijk geworden en Doarmer krijgt zelfs de indruk, dat men liever niet heeft, dat deze dingen ter sprake komen. Ze blijven vreemd , die onderw. mensen. Nu heeft Doarmer helemaal niets tegen boeken, als men maar niet overdrijft en dat laatste was nu beslist het geval, 321 bladzijden en het ging allemaal over muziek en vrouwen, twee dingen waar een eenvoudige visboer maar weinig verstand van heeft. Het einde was ook heel droevig en ook dat vond Doarmer heel erg. Waarom mocht die pianoleraar niet gelukkig worden en dan wordt wel gezegd “ tanden op elkaar en incasseren”, maar waar is dat voor nodig? Er is al zo veel ellende op de wereld, laat het dan in de boeken wat vrolijker zijn. Dat heb je toch als schrijver zelf in de hand! Bovendien was dit het debuut van de schrijver, een jonge vent en dan al zo pessimistisch! Als deze W. op een zaterdag op de markt zou komen, zou Doarmer hem een krant met een gebakken visje erin in de handen duwen en hem zeggen, dat er toch zo veel mooie dingen in het leven zijn en dat die ook best eens beschreven mogen worden. Dat er wel eens erge dingen gebeuren, ok, maar het einde, het einde moet goed zijn. Doarmer heeft lang geleden eens een vrouw gekend, die zei, dat voor haar het einde van een boek het belangrijkste was en Doarmer zei toen” nee, het gaat om het verhaal en het einde, we weten toch hoe alles afloopt”, maar toen hij dit boek gelezen had, moest hij aan de woorden van die vrouw terugdenken.